به گزارش سلام لردگان به نقل از «فردا»: «مردم، فرزندانشان را دست ما مي سپارند و در واقع دانش آموزان، امانتي در دست ما هستند؛ به همين دليل ما از ايمن ترين سيستمي که در جامعه مهندسي کشور مطرح است، استفاده مي کنيم که سيستم حرارت مرکزي است.»باورش خيلي سخت است که اين جملات را مرتضي رئيسي، معاون عمراني وزير آموزش و پرورش در هفته پيش گفته باشد، اين جملات در کنار تمام حوادث آتش سوزي اي که در مدارس بدليل استفاده نکردن از تجهيزات استاندار رخ مي دهد طنز تلخي بيش نيست.
خبر آتش گرفتن يک کلاس درس در مدرسه اي در پيرانشهر همانقدر که تاسف برانگيز بود، عادي هم بود. اينگونه اخبار مدت زيادي است که ديگر تعجب کسي را برنمي انگيزد، گويا قرار است هر ساله تعدادي از آينده سازان اين کشور که خانواده هايشان آنها را با هزار اميد و آرزو به مدارس مي فرستند قرباني بي کفايتي و مسئوليت ناپذيري مديران آموزش و پرورش شوند. براي ياد آوري تمام اتفاقات تلخ اينچنيني نيازي نيست راه دوري برويم. دو سال قبل يعني 16 آبان‌ماه 89 بر اثر اتصال سيم‌هاي پوسيده برق، خوابگاه مدرسه شبانه‌روزي چاه‌رحمان نصرت‌آباد زاهدان آتش گرفت و دانش‌آموزي به نام «مراد نارويي» بر اثر خفگي ناشي از استنشاق دود جان سپرد و 14 تن ديگر مصدوم و مسموم شدند.
اگر کمي عقب تر برويم در سال 85 نيز مورد تلخ ديگري پيدا خواهيم کرد. 14 آذر سال 85 نيزآتش به جان8 دانش‌آموز دبستاني روستاي درودزن استان فارس افتاد وچهره‌هاي زيباي 6 دختر و 2 پسر دوم دبستاني را به يغما برد. اندکي قبل از آن در سال 83 حادثه بسيار تلخ ديگري نيز رخ داده بود. آن سال در 2? دي آتش سوزي در مدرسه روستاي سفيلان لردگان در چهار محال و بختياري 13 دانش آموز با معلمشان زنده زنده در آتش سوختند. اگر عقب تر بريم باز هم موارد زيادي هست که خاطر هر انساني را آزرده مي کند.
بعد از حادثه تلخ مدرسه سفيلان، مسئولان در صحبت هايشان مدام دم از استاندارد‌سازي سيستم گرمايش مدارس زدند اما عليرغم همه سخن سرايي ها کمتر سالي به اسفند مي رسد بي آنکه تعدادي بچع معصوم در آتش نسوخته باشند. وزارت آموزش و پرورش حتي در سال 1389 طي بخشنامه اي استفاده از وسايل گرمايشي غير استاندارد در مدارس را ممنوع اعلام کرد اما از قرار معلوم اين ممنوعيت تنها روي کاغذ مانده است و در عمل هنوز مدارس زيادي هستند که وسايل استاندارد گرمايشي ندارند.
از تلخي اين حادثه نمي شود به راحتي گذست اما دو مسئله در کنار اين حادثه وجود دارد که بايد مورد توجه قرار بگيرد. نخست اينکه چه کسي در قبال چنين حوادثي مسئول است؟ چرا مسئولين آموزش و پرورش از اين حادثه ها خم به ابرو نمي آورند؟ آيا جان فرزندان بي گناه اين سرزمين آنقدر ارزش ندارد که بعد از سوختن آنها لا اقل يک مسئول جزء دل از ميز کنده و استعفا بدهد؟ چرا هيچکس در آن وزارتخانه به آن بزرگي اينقدر شهامت ندارد که با صداي بلند بگويد: مردم معذرت مي خواهيم، ما نتوانستيم حداقل شرايط لازم را براي فرزندانتان فراهم کنيم و کنار برود! اگر اين حادثه براي يکي از فرزندان اين مسئولين رخ بدهد واکنششان چه خواهد بود؟
شايد اين مسئولين در پاسخ نبود اعتبار و بودجه را بهانه کنند، در حالي که نگاهي به وزارت آموزش و پرورش نشان مي دهد که کم نيست هزينه هايي که بيفايده خرج مي شوند. آيا بهتر نيست بخشي از اين هزينه ها به تامين امنيت جاني براي فرزندانمان اختصاص يابد؟ آيا بخاري کاربراتوري و سيستم گرمايشي مدار بسته خريدن شق القمر مي خواهد؟ چه کسي مي تواند باور کند در سال 2012 هنوز در اين سرزمين، با وجود همه تاکيدات مقام معظم رهبري بر اهميت دادن به جان و مال مردم، افرادي به دليل استفاده از بخاري چکه اي کشته شوند؟ آقايان مسئول، اگر آنگونه که گفته ايد واقعا معتقديد فرزندان مردم امانتي در دست شما هستند بايد گفت اصلا امانت دار خوبي نيستيد و نبوده ايد!
نکته بعدي که بسيار تلخ است اين است که بعد از مدت کوتاهي اين حادثه نيز به فراموشي سپرده مي شود و تنها در دل داغدار چندين پدر و مادر باقي خواهد ماند. اينجا بايد اذعان کرد که ما رسانه ها نيز مقصريم. اگر اين حادثه تلخ رخ نمي داد چه کسي به ياد حوادث تلخ قبلي مي افتاد؟ آيا بهتر نيست ما نيز به جاي پر کردن صفحات رسانه ها از اخبار سياسي، کمي پيگيرانه تر با اين مسائل برخورد کرده و مدام از مسئولين جواب بخواهيم؟ اگر ما رسانه ها بجاي تمرکز بر سياست به پيگيري اين امور بپردازيم و در اين راه مصمم باشيم قطعا موفق خواهيم شد برخي از مسئولين را به خود بياوريم تا بيشتر از قبل در انجام وظايف خود جديت به خرج دهند. چه کسي از ما يادش مي آيد در همه اين سالها يک گزارش تحقيقي در مورد بخاري هاي چکه اي در مدارس خوانده باشد؟